دانشجوی دکتری تاریخ وتمدن ملل اسلامی دانشگاه ازاد اسلامی، واحد تهران مرکز
چکیده
نگاه ویژه به امر بهداشت و سلامت جامعه در ایران باستان از مهم‌ترین اولویت‌های حکومت (پادشاهان) و نمایندگان دینی (روحانیون) بوده است. پادشاهان با ایجاد مراکز درمانی و توجه به امور پزشکان و روحانیون با تعلیم آموزه‌های بهداشتی از کتاب دینی به نام (اوستا)، به رعایت بهداشت تأکید می‌کردند. در ایران باستان، پیشگیری امری مهم‌تر از درمان تلقی می‌شد. پزشکی در ایران باستان به دو شاخهی مینو پزشکی (روان‌پزشکی) و گیتی پزشکی (تنپزشکی) تقسیم می‌شد و علاوه بر اختلالات درونی، محیط بیرونی را نیز از عوارض بروز پیدایی بیماری‌ها تلقی می‌کردند. در آن زمان جهت پیشگیری از بیماری‌های واگیردار، قرنطینه اعمال می‌شد و در این زمان به رعایت اصول بهداشتی توصیه می‌شد. پیشرفت دانش پزشکی در دوره‌ی ساسانی با تأسیس دانشگاه جندی‌شاپور صورت گرفت و دستاوردهای آن حتی به دوره‌ی بعد از اسلام منتقل شد و جهان پزشکی آن روزگار تحت تأثیر ایران قرار گرفت. در این مقاله روش‌های درمان در ایران باستان و مهم‌ترین مرکز پزشکی، جندی‌شاپور بررسی می‌شود.
)